Engeltje op de fiets.

Het is nog donker als ik om 7.45 uur het bos in loop.
In de verte zie ik het licht van een brandend kaarsje.
Daar mag ik zijn.
Daar wil ik zijn.
Daar mag ik met drie mooie vrouwen een spirit wandeling maken in de stilte…alleen.
Even wil ik nergens anders zijn dan hier.
Ik mag lopen, met mezelf.
De eerste meters heeft mijn hoofd het nog erg druk met niks.
Ik verlangzaam mijn pas, en staar in het donker over de stille hei. Achter de bomen gloort het ochtendlicht.
Ik zucht en neem op.
Mijn hoofd nog steeds druk met iets van niks.
‘Wat een jaar vrouw’! Ja, het was een goed jaar. Zo één met een strikje erom, of in een doosje om niet meer weg te doen.
Een jaar van loslaten, maar dan ook echt loslaten.
Al wandelend merk ik dat ik continu word begroet door een oude angst.
Honden!
Als jong meisje doodsbang voor honden. Mijn halve leven niet naar een bos durven gaan, uit angst voor de trouwe viervoeter.
Die angst is weg, nou ja, beetje nog ….soms…
En deze ochtend, in de kou en stilte van de natuur, komen ze één voor één op me af.
En ik besef dat ik alles wat ik dit jaar heb losgelaten, ik niet uit angst heb gedaan.
Maar uit een diep vertrouwen, een zeker weten, dat het goed is. Dat het goed komt.
En telkens als er weer kwispelend op me afgerend wordt, voel ik dat ik niet bang hoef te zijn, ik hoef alleen maar bij mezelf te blijven, glimlach naar de hond, z’n baasje en mezelf.
Ik verzacht…en de hond loopt naast me mee.
‘Wat een jaar vrouw’! Ja, het was een mooi jaar. Zo één met nieuwe ontmoetingen. Met krachtige vrouwen en zachte mannen. Die op onverwachte momenten op mijn pad zijn gekomen…omdat mijn hart dit wenste, en ik de courage had dit toe te laten. En ik niet meer bang ben om door hen gespiegeld te worden, te lachen, te huilen, stil te zijn. Die me laten voelen wat pure verbinding is, me raken en verwonderen met hun muziek, woorden en gedichten.
‘Wat een jaar vrouw’! Ja, een jaar waarin de liefde stroomt. Voor mijn kroost, mijn vrienden, die soms door een diep dal gaan,maar met wie ik in liefde verbonden blijf.
Voor mijn Lief…Het bestaat…Jij bestaat!
Maar mijn gedachten gaan vooral naar alle bijzondere kinderen in mijn praktijk, en ouders, het afgelopen jaar. Namen komen voorbij, gezichten, gesprekjes, soms hele intense. Wat heb ik veel van hen geleerd! Als snel denk ik aan één mannetje, van 4. Kwam al eens eerder bij mij, en fietste toen direct mijn hart in. Afgelopen maanden kwam hij weer even terug. Met mama. Wat was het mooi…wat kon ik genieten van beiden.
Ik loop mijn laatste meters, ik zie verderop de tafel weer staan met het lichtje. Zachte kussens, warme thee staan klaar.
En dan…
Zie ik dat goed?
Net achter de tafel verschijnt daar mijn mannetje, mijn engeltje, op zijn kleine fietsje…met mama én hond.
Dit kan niet waar zijn, ik loop naar ze toe en voel een traan.
Hij lacht verlegen.
En fietst weg.
Weer recht mijn hart in…